Wie bepaalt de vorm van een volkstraditie? Wie is de eigenaar? Het antwoord is even eenvoudig als fundamenteel: het volk. Een volkstraditie is het zuiverste toonbeeld van democratie. Niet de wetenschap, de media, de Unesco of de VN. Niet immigranten of activisten. Het volk is soeverein en bepaalt uiteindelijk wat blijft en wat verdwijnt.

Waarde van cultuur

Cultuur is veel meer dan een museum, een concertgebouw of een traditie. Het  is een gezamenlijke set waarden, normen en rituelen die ervoor zorgen dat een maatschappij als een samen-leving functioneert. Rituelen zijn daarvoor essentieel. Zij vormen het cement, de verbinding. Niet alleen met elkaar in het heden, maar ook met het verleden, met de voorouders, de afkomst, de identiteit.

De sinterklaastraditie is daar een uitstekend voorbeeld van. Nederlanders hebben deze traditie generatie na generatie doorgegeven. Ze hebben hem geliefd, gevierd en aangepast naar de wens van de Nederlandse bevolking zelf. Dat is al meer dan 1000 jaar lang gebeurd en daarom wordt juist de sinterklaastraditie gezien als typisch en essentieel Nederlands.

Voor vele generaties Nederlanders is de sinterklaastraditie dé belangrijkste traditie, hét mooiste feest van het jaar, de belichaming van de Nederlandse identiteit.

Aanval op Zwarte Piet en de Nederlandse identiteit

Wie probeert deze volkstraditie te veranderen tegen de uitdrukkelijke wil van het volk in?  Dat zijn allereerst bepaalde groepen immigranten die vinden dat hun eigen normen en gevoeligheden zwaarder wegen dan die van het land waar ze naar toe zijn gegaan. Mensen die eisen dat wij onze cultuur aanpassen aan hun persoonlijke ongemak of aan de geschiedenis die zij met zich meedragen.

Daarnaast zijn het de postkoloniale instituties die zich achter de eisen van de immigranten hebben geschaard: de academische wereld met zijn postkoloniale studies, publieke omroepen, kranten, musea, het onderwijs, Unesco, antiracisme-bureaus, diversiteitsafdelingen van grote bedrijven, subsidiecircuits. Al deze instituties hebben één ding gemeen: ze zijn diep anti-democratisch.

Ze negeren het principe dat een volk eigenaar is van zijn eigen volkstradities. Ze verheffen hun eigen ideologie boven de wil van de meerderheid. Ze gebruiken macht, geld, reputatiedruk, schoolboeken en internationale resoluties om een traditie kapot te maken die het volk wil behouden.

De zwarte moor

De sinterklaastraditie is geen uitvinding uit de VOC-tijd. Zwarte Piet is veel ouder dan het boekje van Schenkman uit 1850. Hij heeft wortels in heidense midwinterrituelen. In de loop der eeuwen kreeg hij extra lagen betekenis, waaronder één die postkoloniale ideologen het liefst onder het (oosterse) tapijt schuiven: de islamitische slavenjager.

Europa is eeuwenlang slavenwingebied geweest voor de islam. Van de 8e t/m de 19e eeuw hebben moslims miljoenen Europeanen geroofd en meegevoerd naar islamitisch gebied. De achterblijvers, zij die het na konden vertellen, hebben de traumatische gebeurtenis van de nacht waarin de roof plaatvond, de razzia zoals de moslims het noemden, doorverteld.

Hun verhalen, over hun geroofde kinderen, ouders en dorpsgenoten, hebben zich in de loop der eeuwen omgevormd tot volksverhalen en tradities. De zwarte moor is daarvan het resultaat. Zijn zwarte kleur is symbolisch en verwijst naar het zijn heidense religie.

Wetenschap in verval

Een alliantie van immigranten met een ander historisch trauma en postkoloniale instituties met een ideologische agenda gaan ons vertellen dat wij onze eigen cultuur naar hun eisen moeten veranderen. De postkoloniale wetenschap, die graag vol afschuw spreekt over “machtsstructuren” en “onderdrukking” trekt vervolgens de macht naar zich toe.

Zij beslist dat Zwarte Piet over trans-Atlantische slavernij gaat, terwijl ze daar nooit bronnen voor gevonden heeft. Ze heeft alleen suggestieve vergelijkingen en vooringenomen interpretaties van beelden. Verder zijn er postkoloniale narratieven, oftewel feitenvrije, subjectieve meningen. Toch is dit vermeende verband wetenschappelijke consensus geworden en wordt het naar het grote publiek uitgedragen als betrouwbare wetenschappelijke kennis.

Dat is geen wetenschap, maar propaganda in dienst van een politieke agenda. Binnen de wetenschap is kritiek hierop niet mogelijk. Iedere wetenschapper die hier weerwoord op durft te bieden wordt direct gecanceld. Kritiek van buitenaf wordt weggewuifd. Het wordt als racistisch aangemerkt en genegeerd. Met het gebrek aan onderbouwing en het onmogelijk maken van kritiek ondermijnt de wetenschap haar eigen bestaansrecht. Want juist robuuste onderbouwing en de mogelijkheid van kritiek vormen de pijlers van de Westerse wetenschap.

Het gaat om wie wij zijn

Een volkstraditie is democratie in zijn puurste vorm. Het volk bepaalt. Zolang een overgrote meerderheid van de Nederlanders Sinterklaas met Zwarte Piet koestert als het hart van hun identiteit, is elke poging om die traditie van bovenaf te verbieden, te verminken of te herschrijven een daad van culturele onteigening. Wat we de afgelopen jaren hebben gezien is geen natuurlijke evolutie, maar een gecoördineerde aanval van culturele minderheden en postkoloniale instituties die de democratie verwerpen en hun eigen trauma’s en agenda’s verheffen boven de wil en het collectieve geheugen van het volk zelf.

Zwarte Piet is geen racistische karikatuur, maar een oeroude, gelaagde figuur die geworteld is in het Europese midwinterritueel en in het historische trauma van islamitische slavenroof – een waarheid die bewust wordt verzwegen om een vals schuldgevoel op te leggen. Wie deze traditie kapot wil maken, vernietigt niet alleen een kinderfeest, maar ontkent de soevereiniteit van het Nederlandse volk over zijn eigen cultuur.

Daarom is de strijd om Zwarte Piet zo belangrijk. Het is geen discussie over schmink of roetvegen. Het is een principiële kwestie over een fundamentele vraag: Wie is eigenaar van onze cultuur, tradities en identiteit? Er is daarop maar één antwoord: Wij zelf.